Ps. Deze blog schreef ik om ooit/nooit te plaatsen want tja je zou er wel eens iemand mee voor ’t hoofd kunnen stoten. Maar nog altijd is het realiteit, je voelt je ellendig en eenzaam, je lijf laat je in de steek, je geest dwaalt van je weg en de mensen om je heen lopen
Ben er snel weer met nieuwe blogs. Was even druk met XD
Na een kort proefritje in de hal en enige nuttige tips hebben we de stroomvoorziening aangesloten en het monster aan de oplader geslingerd. De blauwe man maakt zich klaar voor vertrek. Nog een paar bemoedigende woorden, een handdruk en een glimlach daalt de blauwe man af met de lift. “Daar sta je dan monster” snauw
Vrijdagmorgen half 13, de deurbel gaat. Met een brok in mijn keel loop ik naar de intercom. Via de camera zie ik een man in een blauw pak staan. Even twijfel ik, slik de brok weg en pak de hoorn op. “Goede morgen, vierde etage.” “Ok” zegt een vriendelijke stem terug. Nog 1 minuut, denk
Vrijdag 23 februari 2018 Een dag met een zwarte rand en schitteringen. Rond 11 uur kwam din me halen om samen een dagje te ontspannen in de sauna. Even deze dag op een andere manier samen beleven. Twee jaar gelden overleed haar man, mijn goede vriend. Onder het genot van een kopje koffie, de anekdotes
Toch lastig als je altijd zo positief over dingen praat.Als je er dan een keer door heen zit word alles meteen gebagatelliseerd. Tof dat mensen om je heen zo meelevend zijn, stom natuurlijk dat je dat verwacht als je jezelf niet zielig vind. Moeilijk om emoties van een ander te interpreteren als jezelf wel verwacht
Wat een weken, veel gedaan , veel bereikt en veel geleerd. Na het sluiten van “het boek der verleden”, en het uitstrooien van mijn moeder is er weer een periode afgesloten. Over een tijdje nog het toetje van de afsluiting . Het avontuur op de SEH deze weken was wederom een openbaring dat we
“Denk aan mij terug in de stralende zon, hoe het was toen ik alles nog kon” in memoriam ANNEMARIE BOS 20-04-1948 10-11-2006 Zo begon je rouwkaart, vandaag 11 jaar gelden. Ik herinner mij weinig van
Lyrical about the lyrica Vrijdagmiddag Ik neem de eerste pil met veel weerstand, na een klein half uur voel ik me helemaal woopy. Alsof de wereld om mij heen een soort suikerspin is, ik heb het gevoel of ik zweef en alles is een beetje wazig. Na een uurtje of 2 val ik in een
We hebben er weer een… Meralgia parestherica… of wel beknelde zenuw van de bovenbeen. Wat een fijn gesprek met de neuroloog, vriendelijke dame, een goed gesprek. juiste vraagstelling en geen afwimpel gedrag. Duidelijke uitleg, oorzaak, gevolg, behandeling. De zenuwen die ik had voor wederom een nieuwe arts, en voor de “op een hoop schuif