The first ride
Na een kort proefritje in de hal en enige nuttige tips hebben we de stroomvoorziening aangesloten en het monster aan de oplader geslingerd. De blauwe man maakt zich klaar voor vertrek. Nog een paar bemoedigende woorden, een handdruk en een glimlach daalt de blauwe man af met de lift.
“Daar sta je dan monster” snauw ik de scootmobiel toe. ” Nu is het allemaal werkelijkheid”. Ik bekijk het geval van afstand en haast mij zelf naar binnen. ‘Zo dan zie ik hem niet’ en met een klap gooi ik de deur dicht. Ik schenk mezelf een kop koffie in, steek er een sigaretje bij op (dat stoppen komt wel weer) en plof op de bank. De emoties gieren door mijn lijf, ze flitsen echt alle kanten op, boos, verdrietig, afschuw, schaamte. Ik voel de bekende brok weer in mijn keel, tranen wellen zich op , ik probeer alles weg te slikken maar het lukt niet. Een uit mijn tenen komende waterval aan tranen, mijn adem stokt af en toe van de emotie en de snotslierten druipen mijn neus uit. “Jezus Donna stel je niet zo aan” hoor ik mijzelf roepen. “Wat een hysterie”. Alle clichés hoor ik door mijn hoofd gaan, ieder goed bedoelde zin komt langs. Na een paar minuten heb ik mijzelf weer enigszins onder controle. “Hoe nu verder” is een vraag die door mijn hoofd spookt. 
Na een kopje koffie besluit ik om mijn verhaal te delen in mijn blog, schrijven is altijd een goede uitlaatklep geweest en helpt mij ook vaak om alles weer even te relativeren. Tijdens het schrijven ben ik mij bewust dat het een behoorlijk zware ochtend is geweest, niet alleen het arriveren van mijn monster maar ook het alleen zijn met alle emoties die er bij kwamen kijken. In eerste instanties bedenk ik me dat ik dit soort situaties niet meer alleen wil doormaken, maar na kort overdenken besef ik me dat ik dan juist mijn emoties in zal houden. Weer een dingetje om toch eens bij stil te gaan staan, waarom zou ik niet mijn emotie tonen aan andere. Ik wil er niet te lang over nadenken en schrijf mijn blog verder. Na de laatste zin lees ik even terug en zie ik dat ik de blog geschreven heb vol van emoties. Normaal gesproken zou ik deze corrigeren en iet wat aanpassen voor de lezers, dit keer besluit ik de blog te delen voor wat het is. Een emotioneel betoog van iemand die word geconfronteerd met haar handicap.
Nog druk bezig met het toevoegen van foto’s aan de blog, hoor ik de deur open gaan, een opgetogen kinderstem roept: ” Jeetje wat is ie mooi, Don”. “Wat een mooie kleur” “Heb je er al op gereden?” “Gaat ie hard?” Diantha ratelt aan EEN stuk door. “Gaan we zo een ritje maken?” “Ja toch, even een speciaaltje halen bij de Febo had je belooft”. De tranen stromen weer over mijn wangen, de onschuld van een kind. Ze slaat haar armen om me heen en geeft me een dikke knuffel. ” Ik snap het wel hoor” zegt ze. “Aan de ene kant fijn dat ie er is en aan de andere kant ook niet” antwoord ze voor mij. Ze kijkt me aan met haar lieve gezichtje, en glimlacht. Zo is het maar net,een verhaal met 2 kanten. “Met dit monster gaan we ook weer nieuwe avonturen beleven” mompel ik door mijn tranen heen.
Ik had D belooft dat we het eerste ritje samen zouden gaan maken dus we maakte ons op om onderweg te gaan. Ik had inmiddels app contact met Ben en hij was. na mijn huilende emoties op whats app, eerder naar huis gegaan. We gaan die eerste rit even met zijn drietjes doen.
“Heeft papa hem al gezien?” vraagt D, “Nee nog niet” zeg ik “wel had ik een foto gestuurd” op dat moment komt Ben binnen. En weer komt er een oceaan aan tranen, waar komt het toch vandaan. Ik stort me werkelijk in zijn armen en alles komt er weer uit. “Ik wil hem niet, ik wil hem niet, ik wil hem niet”. ” Nu ben ik echt gehandicapt”. “Hou je nu nog van me”. “Je bent nu echt met een oud wijf getrouwd” zijn een aantal zinnen die ik eruit gooi. Ik kan gewoon niet ophouden met het de stortvloed aan opgekropte emoties eruit te gooien. De lieve en troostende woorden komen in muizenstapjes binnen.
Na wederom een zakdoek vol gesnoten te hebben, besluiten we om de stap maar te wagen en met zijn drietjes op pas te gaan. Met nog een laatste zucht stap ik de hal in, hij staat er echt. Ik koppel de oplader log en stop voor het eerst de sleutel in het slot. Daar gaan we dan. ..
De eerst meters zijn wat onwennig. het is even een handigheidje om de lift in te rijden,maar het lukt. Door de deur, de grote boze wereld in. Ik verschuif de leuningen van de stoel en D komt naast me zitten. “Nou daar gaan we Don” zegt ze lief. 
De eerste meters op het monster, je staat er toch even bij stil.maak ik met Diantha naast me op de stoel en Ben fietst naast ons. Het is een gekke gewaarwording maar zo samen maakt het wel makkelijker. In het wink proberen we wat winkels uit , hoe je binnen kan komen, het sturen, achteruit rijden, betalen aan de kassa, we proberen zoveel mogelijk te oefenen. Ik had al wel wat scootmobiel ervaring vanuit het verleden maar dat was dan voor de lol, het is toch net even anders. Na het beloofde speciaaltje keren we weer huiswaarts. Het was fijn om het zo samen te beleven, haalde de spanning er even af, maar het blijft een monster. Ik zie het mezelf ook nog niet alleen doen bedenk ik me.
Eenmaal thuis parkeren we het monster weer op zijn plek, als ik afstap rolt er nog een verdwaalde traan over mijn gezicht.
XD
